SŁONIE, Elephantidae, współcześnie jedyna rodzina z rzędu trąbowców, obejmująca 2 gat. największych ssaków lądowych; masywna budowa ciała, nogi słupowate, zakończone 5, 4 lub 3 kopytami; głowa duża, z długą, chwytną trąbą; uzębienie niezupełne, z charakterystycznymi, rosnącymi przez całe życie siekaczami, zw. ciosami (mylnie zw. kłami), dł. do 3 m, oraz trzonowcami, dł. 40 cm (pokryte trącymi listewkami szkliwa), występującymi po 1 w każdej połowie szczęk i zastępowanymi w miarę ścierania się przez nowo wyrastające; roślinożerne, dzienna porcja pokarmu dochodzi do 200 kg, wody ok. 100 l; żyją ok. 70 80 lat; dojrzałość płciową osiągają w wieku 8 12 lat, samica po ok. 22-miesięcznej ciąży rodzi 1 młode (zwykle 4 do 5 razy w ciągu życia); młode ssie pokarm pyskiem, bez pomocy trąby (sutki między przednimi nogami); zamieszkują rodzinami sawannę, busz i lasy, przemierzając do 100 km na dobę, dobrze wspinają się w górach i dobrze pływają. Słoń afrykański , Loxodonta africana, dł. ciała (z trąbą) 6 7,5 m, wys. w kłębie 3 4 m, masa 5 7,5 t; Słoń indyjski, Elephans maximus, nieco mniejszy, łatwo się oswaja, bywa używany jako zwierzę juczne, pociągowe, wierzchowe; w niewoli oba gat. poddają się tresurze, lecz rozmnażają się b. rzadko. Pochodzenie i ewolucja. Słonie wyodrębniły się w miocenie z gomfoterów ( mastodonty); najstarsi przedstawiciele Elephantidae są znani z późnego miocenu z Afryki. Ewolucja słoni prowadziła do skracania żuchwy, przekształcenia zębów w wysokokoronowe, z poprzecznymi grzebieniami szkliwa na powierzchniach i podlegające swoistej wymianie poziomej w miarę zużywania się; wymarłym przedstawicielem słoni był mamut słoń zimnego klimatu, z obszarów Starego Świata i Ameryki Północnej.
Słonie (Elephantidae), ssaki z rodziny zaliczanej do rzędu trąbowców, obejmującej najcięższe współczesne zwierzęta lądowe. Do słoni zaliczany jest również wymarły mamut (Mammuthus primigenius) o długim, gęstym owłosieniu.
Słonie cechuje masywna budowa ciała. Wysokość w kłębie nierzadko powyżej 3 m, ciężar największych osobników przekraczać może 7,5 t (w Smithsonian Institution w Waszyngtonie znajduje się spreparowany okaz słonia afrykańskiego o ciężarze 12 t i wysokości w kłębie 3,95 m). Duża głowa, niewielkie oczy o długich rzęsach, uszy wachlarzowate, ogon krótki, górna warga i nos przekształcone w długą trąbę, stanowiącą narząd węchu i dotyku. Trąba jest również niezwykle precyzyjnym narządem chwytnym umożliwiającym m.in. pobieranie pokarmu, służy do pielęgnacji ciała, stanowi także broń, zbudowana jest z ok. 100 tys. mięśni. Górne siekacze tworzą wygięte do przodu ciosy, zbudowane z zębiny, występujące u obydwu płci.
Szyja krótka, tułów krępy, masywny, kończyny słupowate, zakończone szeroką, okrągłą stopą zawierającą warstwę amortyzacyjną zbudowaną z tkanki chrzęstnej i tłuszczowej. Słonie chodzą na czubkach palców zakończonych pięcioma paznokciami w kończynach przednich, trzema lub czterema w tylnych. Ciało pokrywa gruba, pomarszczona skóra o grubości 2-4 cm, prawie bezwłosa, rzadkie włosy występują na grzbiecie i karku, dłuższe stanowią zakończenie ogona. Słonie porozumiewają się między sobą dźwiękami o bardzo niskiej częstotliwości, niesłyszalnymi dla ucha ludzkiego, które są odbierane przez te zwierzęta na duże odległości (ponad 2 km).
Występują w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej oraz w Afryce. Współcześnie żyjące słonie reprezentowane są przez 2 gatunki (obydwa zagrożone wyginięciem): słonia afrykańskiego oraz słonia indyjskiego.
Chronione przepisami CITES.
